15 Δεκ 2004


Κιλκίς 14/12/2004

Η Επιστήμη της Πολιτικής Μεταμφίεσης




Στον απόηχο του 6ου Συνεδρίου της νεολαίας ΠΑΣΟΚ κορυφώθηκε τις τελευταίες μέρες στο νομό μας η πολιτική παραφιλολογία,  η οποία εστιάστηκε τόσο στην καταγραφή του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων σε επίπεδο συνέδρων όσο και στην αγχωτική προσπάθεια χρέωσης και ταύτισής τους σε συγκεκριμένες πολιτικές φράξιες, με προφανή τη διάθεση αποκόμισης μικροκομματικών οφελών.
Αυτό που προκαλεί ωστόσο τη μεγαλύτερη αίσθηση είναι η επιστράτευση της οργουελικής εμπνεύσεως επικοινωνιακής τακτικής. Η συστηματική δηλαδή κατασκευή εντυπώσεων για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης, με την καθιέρωση του double speak- τη διπλή ομιλία- όπου οι λέξεις και οι φράσεις χρησιμοποιούνται με την ακριβώς αντίθετη σημασία τους. Για παράδειγμα:
Μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι «η νεολαία ΠΑΣΟΚ είναι ενωμένη»1 και ότι «δεν υπάρχουν ομάδες στο ΠΑΣΟΚ»1 διαστρεβλώνοντας την αλήθεια, όταν κανείς δεν αμφισβητεί πλέον το γεγονός ότι «η νεολαία του ΠΑΣΟΚ κόπηκε στα δύο με τους μισούς συνέδρους να απέχουν από τις τελικές διαδικασίες»2.
Μιλάς για «νόμιμες δημοκρατικές διαδικασίες»3 και «υγιή φαινόμενα διαφοράς απόψεων»3 κατά τη διάρκεια του συνεδρίου, όταν όλοι νοιώσαμε την αποθέωση της πολιτικής μισαλλοδοξίας βλέποντας «νέους να χοροπηδούν σαν μαϊμούδες, να μουντζώνουν και να πιθηκίζουν συμπεριφορές μεγάλων»4. Κι εσύ παρόλα αυτά να υποστηρίζεις ότι «είναι εικόνα νέων ανθρώπων που ψάχνονται»1.
Δηλώνεις ακόμη ότι «αυτές τις γραμμές εκσυγχρονισμού-παλαιοκομματισμού τις έχουμε ξεπεράσει»1 αναγνωρίζοντας «την ανάγκη ενός συνεδρίου έξω από αναχρονιστικές λογικές και διαχωριστικές γραμμές»5 τη στιγμή που τόσο πριν, όσο και κατά τη διάρκεια του συνεδρίου «βουτήχτηκες στους μηχανισμούς και τα κουκιά, δεν συζήτησες τίποτα για το μέλλον αλλά ανέδειξες και ανάστησες το παρελθόν»4, ενώ σε ανύποπτο χρόνο υποστήριξες ότι «στο συνέδριο της νεολαίας πρέπει να αναδειχθούν οι σύγχρονες διαχωριστικές γραμμές»5.
 Εναντιώνεσαι στην πρόθεση διεξαγωγής πολιτικού συνεδρίου καταγγέλλοντας το πνεύμα ομοφωνίας το οποίο ο πρόεδρος επιθυμεί, μιας και «αρμόζει μόνο σε απολυταρχικά καθεστώτα»1 ενώ δέχεσαι τις απόψεις του ιδρυτή του κινήματος-«το είπε ο Ανδρέας Παπανδρέου»1- ως θέσφατα.
Χαρακτηρίζεις «πρωτοπόρα δύναμη τη νεολαία»6 μακριά «από μικροπολιτικά παιχνίδια»6 αλλά αυτοακυρώνεσαι όταν στο ίδιο άρθρο κάνεις λόγο για «την αλήθεια των αριθμών»6 κατατάσσοντας «τη λεγόμενη εκσυγχρονιστική ομάδα στο χώρο της μειοψηφίας»6.
Επιθυμείς νέους «ασυμβίβαστους με δυναμισμό και οράματα για το μέλλον»7 την ίδια ώρα που ως πολιτικός αναλυτής προκλητικά απλώνεις το δίχτυ του προστατευτισμού γύρω τους, χειραγωγώντας την «ατμομηχανή της προόδου»7.
Απαξιώνεις με την απουσία σου τον προσυνεδριακό διάλογο του κόμματος, συμμετέχοντας ενεργά ως συντονιστής σε πρωτοβουλίες διαφόρων ιδεολογικών ρευμάτων, καταγγέλλοντας ότι «η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ εξαντλείται στην επινόηση επικοινωνιακών τεχνασμάτων για να διατηρηθεί στην εξουσία»8 αλλά ταυτόχρονα συμφωνείς «με τις εξαγγελίες του προέδρου μας για μια νέα εποχή στο κίνημα»9.
Υποστηρίζεις ότι «οι διαδικασίες εκλογών στο Κιλκίς κύλησαν ομαλά»1 παραβλέποντας την κατάθεση δύο ενστάσεων για παρατυπίες στη διαδικασία-δεν στήθηκε κάλπη στο Χέρσο10, εκβιασμός συνέδρου στα Κρούσσια11.
Αυτά και  άλλα πολλά, από τα οποία προκύπτει ξεκάθαρα πως δεν έχει σημασία το τι κάνεις , αλλά το τι λες ότι κάνεις. Το είναι και το φαίνεσθαι, το πράττειν και το θεαθήναι χάνουν τα ευδιάκριτα όριά τους……..και εμείς το μπούσουλα. Τα συμπεράσματα δικά σας!!!!  


1.Συνέντευξη στο Ράδιο Μαχητής 10/12 κ. Θεοδωρίδη                                                
2.Εφημερίδα Νέα 06/12                                                                                  
3.Εφημερίδα Ημερησία 11/12                                                                       
4.Απογευματινή 06/12                                                                                    
5.Δελτίο Τύπου κ. Θεοδωρίδη 23/11                                                             
6.Άρθρο του κ. Περπερίδη (Πρωινή) 10/127.
Άρθρο του κ.Ανθρακίδη (Γνώμη) 10/12
8.Εφημερίδα Μαχητής 23/11  
9.Δελτίο Τύπου Ν.ΠΑΣΟΚ  (Πρωινή) 10/12
10.Ένσταση Μ.Τζεβελέκης-Γ.Φαρμακομύτη 28/11
11.Ένσταση Ν. Τερζή 27/11



Πανεπιστήμιο Μακεδονίας - Απρίλιος 2006


20 Νοε 2004


Συνέντευξη στο περιοδικό in extremis

τεύχος 23, Νοέμβριος 2004




                                       


                                     

                          

26 Οκτ 2004

25 Οκτωβρίου 2004



Συνάντηση-συζήτηση Γιώργου Α.Παπανδρέου με νέους στο δημοτικό κήπο Κιλκίς.





Απομαγνητοφωνημένο κείμενο

Εγώ ήθελα να κάνω μία τοποθέτηση σχετικά με τις διαδικασίες που γίνονται αυτή τη στιγμή στη Νεολαία, στο Κόμμα για τον προσυνεδριακό διάλογο και τι σημαίνει για μας τουλάχιστον, πώς βλέπουμε εμείς την έννοια της συμμετοχικής δημοκρατίας, της ανανέωσης.

Ξέρετε πολύ καλά ότι νέοι άνθρωποι ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμά σας από την πρώτη κιόλας στιγμή, είτε αυτοί ήταν ενεργά στελέχη, είτε ήταν κάποια παλιά μέλη και νέα κυρίως άτομα, νέα πρόσωπα έρχονται, ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μία κοινή συνισταμένη με παρονομαστή θα έλεγα αυτό που λέτε εσείς, μία διευρυμένη συμμετοχή και το άνοιγμα στην κοινωνία κι όλα αυτά σε συνθήκες που η πολιτική απαξίώση έχει φτάσει στο ανώτερό της όριο.

Μόνο 11% των πολιτών εμπιστεύονται τους πολιτικούς και όλα αυτά οδηγούν στην αποστροφή από τα κοινωνικά τεκταινόμενα. Εμείς βγαίνουμε στο δρόμο, προσπαθούμε να φέρουμε νέους ανθρώπους κοντά μας και αντιμετωπίζουμε ιδιαίτερες δυσκολίες.

Περισσότερο σήμερα από ποτέ, σε ένα ΠΑΣΟΚ το οποίο κουρασμένο από το χρόνο, φθαρμένο από την εξουσία την οποία άσκησε όλα αυτά τα χρόνια, το αίτημα για ανανέωση γίνεται ολοένα και πιο επιτακτικό. Αλλά δεν πρέπει η υποκρισία να περισσεύει.

Δηλαδή το αίτημα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια ειλικρινής προσπάθεια να έρθουν και να στελεχώσουν τα ήδη υπαρκτά μέλη του ΠΑΣΟΚ νέοι άνθρωποι και να μην μεταφράζεται ως ένα απλό επικοινωνιακό τρικ το οποίο θα εξωραΐσει την εικόνα του Κινήματος, το οποίο λαβώθηκε ή -για να κάνω κι έναν άλλο συλλογισμό- να μην φτάσουμε στο σημείο όλη αυτή η διαδικασία να αποτελέσει μία καταγραφή δυνάμεων λόγω και επικείμενων εκλογών που μπορεί να παίζονται ως σενάριο.
Ακόμη θα ήθελα να σας πω οι πόρτες μέσα στο Κίνημα δυστυχώς είναι κλειστές απ' όλους, γιατί υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δημιούργησαν μηχανισμούς, δημιούργησαν χαρακώματα με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ιδιωτικός χώρος για το νέο κυρίως άνθρωπο να ακουστεί, να πει τις απόψεις του, να εκφράσει τις ιδέες του, να πει για τα οράματά του, για τις προτεραιότητές του και τις ανάγκες του.

Μιλήσατε για τη δικιά μας γενιά και είπατε ότι δεν θέλετε να τη χειραγωγήσετε, αλλά νιώθω ότι δεν υπάρχει γενιά πιο αλλοτριωμένη, πιο χειραγωγημένη, πιο καπελωμένη από τη δικιά μας γενιά, το οποίο μπορεί να οφείλεται, σίγουρα οφείλεται και σε δικά μας λάθη, αλλά και λάθη των μεγάλων.

Διαισθάνομαι ότι η μεγαλύτερη μάχη που θα δοθεί μέσα στο ΠΑΣΟΚ δεν θα είναι η μάχη των ιδεών και των θέσεων, αλλά θα είναι η μάχη των γενεών. Δηλαδή το παλαιό ΠΑΣΟΚ κόντρα το καινούριο ΠΑΣΟΚ το οποίο έρχεται. Το ρηξικέλευθο κόντρα στο αναχρονιστικό. Το ανατρεπτικό κόντρα σ' αυτό που έγινε κατεστημένο και ουσιαστικά θα είμαι ενάντια σε όλους εκείνους που με τη συμπεριφορά τους όλα αυτά τα χρόνια υπέθαλψαν ή δημιούργησαν συνθήκες πολιτικής διαπλοκής διαφόρων οικονομικών σκανδάλων με την αδιαφάνεια στους θεσμούς, με τη διαφθορά στη δημόσια διοίκηση και με τη γραφειοκρατία στις υπηρεσίες. Μάχη επίσης σε όλους αυτούς που αδιαφόρησαν για τα ουσιαστικά και καθημερινά προβλήματα του πολίτη και φυσικά δεν προασπίστηκαν όπως έπρεπε το δημόσιο συμφέρον.

Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και ένα γενικότερο κλίμα ατιμωρησίας, δηλαδή ο καθένας κάνει ότι θέλει, ένα ξέφραγο αμπέλι και δεν τιμωρείται, έχουμε μία πλήρη εικόνα ανευθυνότητας. Νομίζω ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Η νέα γενιά είναι εδώ ορμητικά για να ανέβει και να αναλάβει ηγετικούς ρόλους, για να αναλάβει ρόλους στο νέο ΠΑΣΟΚ σ' αυτή τη νέα εποχή και φυσικά με τη στάση της θα θέσει στο περιθώριο όλους αυτούς που οδήγησαν το ΠΑΣΟΚ στην παρακμή, όλους αυτούς που οδήγησαν το ΠΑΣΟΚ σ' αυτή τη δύσκολη θέση.

Να ξέρετε, όταν το σφρίγος και το κέφι θα μας εγκαταλείψει, δεν θα περιμένουμε το θάνατο να σας απαλλάξει ή να μας απαλλάξει από την παρουσία μας. Απλά μόνοι μας θα μπαίνουμε στο περιθώριο και θα αχρηστευόμαστε. Ουραγοί στο σύστημα. Το «Άλλαξέ τα όλα», για να ξεπεράσει τα στενά όρια ενός πετυχημένου προεκλογικού συνθήματος, πρέπει να αποτελέσει ενσυνείδητη πολιτική επιλογή.

Για να γίνει όμως αυτό απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αλλαγή όχι μόνο σε ιδέες και θέσεις, αλλά και στα πρόσωπα. Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι το πολιτικό κόστος για ένα τέτοιο εγχείρημα είναι πάρα πολύ μεγάλο. Όλοι όμως είμαστε εδώ για να σας στηρίξουμε μέχρι το τέλος, για να μην μείνει πικρή υπόγευση ότι δεν τολμήσαμε.

Ο Μαρξ έλεγε ότι ύστερα από 20 χρόνια θα είμαστε περισσότερο απογοητευμένοι απ' αυτά τα οποία δεν κάναμε παρά απ' αυτά που κάναμε. Εμείς λοιπόν θέλουμε να τολμήσουμε, θέλουμε να τολμήσετε και να αλλάξουμε το σκηνικό.

Για να τελειώσω να αναφερθώ δυο λεπτά στον προσυνεδριακό διάλογο, σ' αυτό το εξαιρετικά φιλόδοξο εγχείρημα θα έλεγα, το άνοιγμα στην κοινωνία, την επιδίωξή μας να έρθουν 50% μέλη και 50% φίλοι του Κινήματος, να ανταλλάξουμε απόψεις και να συζητήσουμε.

Έχω την αίσθηση ότι ο διάλογος αυτός, παρά τις καλές προθέσεις είναι ετεροχρονισμένος και υποκριτικός, γιατί το ΠΑΣΟΚ από το ΄81 βρίσκεται στην εξουσία και όλα αυτά τα χρόνια εκώφευσε από τα σοβαρά προβλήματα των πολιτών και δεν κατάφερε να πιάσει τον παλμό, τα τελευταία κυρίως χρόνια.

Τώρα λοιπόν τώρα εμείς βγαίνοντας έξω στην κοινωνία, ζητώντας από τους ανθρώπους να έρθουν και να συζητήσουν μαζί μας, νομίζω ότι υπάρχει κάποια καχυποψία και επιφυλακτικότητα και δεν ξέρω πώς μπορούμε να αλλάξουμε και να αναστρέψουμε αυτό το κλίμα.

Τέλος πληροφορούμε και για την πορεία του διάλογου από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και από την ίδια μας εδώ την εμπειρία. Ο διάλογος νομίζω ότι δεν πάει καλά, όχι τόσο γιατί τα μηνύματα τα οποία έρχονται σε σας είναι αντιφατικά και διφορούμενα, δηλαδή αν θέλουν αυτοί να έρθουν οι νέοι, να μην έρθουν οι νέοι, να απαξιώσουμε το έργο του Σημίτη, να υπερασπιστούμε το έργο του Σημίτη. Αυτά εμένα με αφήνουν αδιάφορο. Αλλά πιστεύω ότι ένα πράγμα στο οποίο πρέπει να επιμείνουμε είναι ότι τα ίδια κυρίως πρόσωπα ανακυκλώνονται στις διαδικασίες και είναι αυτά τα ίδια άτομα τα οποία μετέτρεψαν το ΠΑΣΟΚ, το μαζικό αυτό Κίνημα από ένα Κίνημα ευρείας λαϊκής βάσης σε υπόθεση ολίγων στελεχών.

Νομίζω ότι πρέπει να αποτολμήσουμε τη ρήξη, πρέπει να αποτολμήσουμε την αλλαγή και είμαστε εδώ για να σας στηρίξουμε. Ευχαριστώ πολύ.









15 Οκτ 2004


Κιλκίς 14/10/2004
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ………ΜΕ ΑΙΤΙΑ



Οι σημερινές συνθήκες σε όλους τους μαζικούς χώρους συμμετοχής, σε κάθε πεδίο πολιτικού προβληματισμού και κοινωνικής δράσης, έντεχνα αποδιώχνουν τους νέους ανθρώπους. Και αυτό γιατί:
   Οι κομματικές παρατάξεις παρουσιάζονται με ξύλινο λόγο και πρακτικές που αφήνουν παγερά αδιάφορη τη συντριπτική πλειονότητα των νέων. Η ιδεολογική αφυδάτωση, η αγωνιστική εξάντληση, η παγίωση των προσώπων, η ανακύκλωση των πρακτικών, η απουσία πρότασης και οραμάτων, η συνθηματολογία, η στείρα άρνηση και τέλος οι ακρότητες δημιουργούν ένα γενικότερο κλίμα πολιτικής απαξίωσης και αποστροφής.
    Οι κομματικές νεολαίες με τα εξαρτημένα αντανακλαστικά, την έλλειψη φαντασίας και την έμμονη προσκόλησή τους στο παρελθόν, αδυνατούν να διαδραματίσουν ουσιώδη και δυναμικό ρόλο, με αποτέλεσμα να περιορίζονται στο να φυτοζωούν στο περιθώριο, κομπάρσοι των κοινωνικών εξελίξεων, σκιές των ιδεολογικών τους μεντόρων.
    Τα διάφορα κοινωνικά κινήματα από εφαλτήρια λαϊκών αγώνων και κοινωνικών διεκδικήσεων ενάντια στην εξουσιαστική αλαζονεία, μεταλλάσσονται  σε αρένες σύγκρουσης συντεχνιακών συμφερόντων, χάνοντας κάθε ίχνος λαϊκού ερείσματος και ευρείας απήχησης, υποδαυλίζοντας την εργαστηριακή παραγωγή των «τουριστών της επανάστασης».
   Η πνευματική ηγεσία απουσιάζει προκλητικά και αδικαιολόγητα από όλα τα κοινωνικά δρώμενα. Οι μεμονωμένες εξαιρέσεις, που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα, έχουν καταντήσει γραφικές και δυστυχώς αδυνατούν να εκτοπίσουν τα πρότυπα που ενορχηστρωμένα επιβάλλονται από τη βιομηχανία της τηλεοπτικής αποχαύνωσης και το μάρκετινγκ των πολυεθνικών.
    Μερίδα των πολιτιστικών φορέων αναλώνεται σε επιδερμικές εκδηλώσεις βιτρίνας, που στερούνται ουσίας, δημιουργικής δύναμης και υψηλής αισθητικής, με στόχο είτε την προσωπική προβολή των συντελεστών τους, είτε τα ίδια τα κονδύλια των κρατικών επιχορηγήσεων παρά την πνευματική αφύπνιση, την αισθητική ανύψωση και τον αγωνιστικό συντονισμό των μαζών.
  Τέλος, η κατάσταση οξύνεται αν σε όλα τα παραπάνω συνυπολογιστεί ο αποπροσανατολιστικός ρόλος των ΜΜΕ, με πρόσφατα τα παραδείγματα όπου δημοσιογραφικοί λειτουργοί διαπλέκονται, χρηματίζονται, παραπληροφορούν, εκβιάζουν και τρομοκρατούν.

Το αυτονόητο συμπέρασμα που απορρέει από τις παραπάνω διαπιστώσεις δεν είναι άλλο από την καλλιέργεια ενός κλίματος με τέτοιες παραμέτρους που ευνοεί την πολιτική απαξίωση, την αποστροφή από τα κοινωνικά τεκταινόμενα, την αδιαφορία για το μέλλον και την αλλοτρίωση της προσωπικότητας. Και το μωσαϊκό της κοινωνικής αποσύνθεσης συμπληρώνεται με τις ψηφίδες:
  του σκληρού επαγγελματικού ανταγωνισμού, ο οποίος
·         περιορίζει τον ελεύθερο χρόνο
·         εγκλωβίζει στην πεζή καθημερινότητα
·         ευνουχίζει τη διάθεση για συμμετοχή και προσφορά.
 της ανεργίας, που
·         προκαλεί έντονη επαγγελματική αβεβαιότητα
·         παροπλίζει κάθε γόνιμη και δημιουργική δύναμη
 της έλλειψης αξιοκρατίας, που υποθάλπει
·         τις πελατειακές σχέσεις
·         την πρακτική του βολέματος
·         την προάσπιση του «εγώ»
Δυστυχώς σε όλα τα παραπάνω προστίθεται τόσο η φοβική αντίδραση όσο και η λυσσαλέα αντίσταση του κάθε κατεστημένου που διαισθάνεται να απειλείται από το νέο, το καινοτόμο, το ρηξικέλευθο. Και αυτό γιατί είναι η νέα γενιά η οποία θα θέσει  υπό αμφισβήτηση τη μονοπωλιακή του κυριαρχία. Αγωνιά για τον πρωταγωνιστικό του ρόλο. Φοβάται τον πραξικοπηματικό εξοστρακισμό από τον εξουσιαστικό του θώκο. Αναμφίβολα αυτό που εξυπηρετεί και εγγυημένα διασφαλίζει τη μακροβιότητα του κάθε κυριαρχικού υποσυνόλου, είναι ο παροπλισμός και η περιθωριοποίηση της νεολαίας.
Γιατί νέοι, αδιάφοροι και ουδέτεροι, απαθείς και ηττοπαθείς, αποκοιμισμένοι και βολεμένοι, ιδεολογικά αποφλοιωμένοι, χωρίς όραμα και ιδανικά, εύκολα αφήνουν τον πολιτικό στίβο ελεύθερο, διευκολύνοντας και επιτρέποντας την απρόσκοπτη πρόσβαση του κάθε επίδοξου καιροσκόπου.
Επιπλέον, παρατηρείται με ιδιαίτερη λύπη, ότι ακόμη και όταν το αίτημα για ανανέωση γίνεται επιτακτικό, η υποκρισία περισσεύει. Ελάχιστες φορές η ανανέωση αντιμετωπίζεται ως μια ειλικρινής και ουσιαστική διαδικασία εμπλουτισμού του υπάρχοντος δυναμικού με νέα στελέχη, αλλά κυρίως μεταφράζεται ως ένα φτηνό επικοινωνιακό τρυκ που θα επιχειρήσει να εξωραΐσει την εικόνα τους και φυσικά να ικανοποιήσει την πληθώρα των μελών, της κατά περίπτωση επετηρίδας, που απαιτούν να εξαργυρώσουν υπηρεσίες και αγωνιστικές επιταγές. Πρακτική που αναμφίβολα λειτουργεί ως αμορτισέρ, απορροφώντας τους κραδασμούς της αδάμαστης νεανικής ζωντάνιας.
 Ζωντάνια, που οι χαλκευτές των πολιτικών συνειδήσεων δε διστάζουν να μετουσιώσουν σε ιδεολογικό φανατισμό, πολιτική μισαλλοδοξία, κομματική πώρωση, κριτική μονολιθικότητα και αδιαλλαξία. Κύρια εργαλεία τους είναι η περιχαράκωση σε ιδεολογίες και συνθήματα του παρελθόντος καθώς και η διαστρέβλωση της ιστορικής μνήμης. Να πως κατασκευάζονται τα πιόνια στην πολιτική σκακιέρα, οι ανυποψίαστοι χειροκροτητές, οι θερμόαιμοι οπαδοί, οι υπάκουοι καταναλωτές.
Από τη μια λοιπόν οι παράμετροι της καθημερινής αναγκαιότητας και από την άλλη οι μηχανισμοί που συντηρεί το κατεστημένο δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για δράση και συμμετοχή με ουσία, όραμα και φαντασία. Οι πόρτες είναι κλειστές από όλους εκείνους που ανάλωσαν τη ζωή τους στη διαμόρφωση μηχανισμών και χαρακωμάτων, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ο απαραίτητος ζωτικός χώρος για τους ανένταχτους κυρίως νέους, ώστε να ακουστούν οι απόψεις, οι ιδέες, οι προτεραιότητες, τα οράματα και οι ανάγκες τους.
Και εδώ πλέον διαφαίνεται ξεκάθαρα η αναγκαιότητα της κινητοποίησης των νέων ανθρώπων σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς της κοινωνικής δράσης: από τους πολιτιστικούς συλλόγους και τα εργατικά συνδικάτα μέχρι τους ομίλους προβληματισμού ή τις κομματικές νεολαίες. Αναρωτιέμαι αν τελικά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου όπου η χλευαστικά αποκαλούμενη «γενιά του φραπέ» θα πρέπει να κάνει επιτέλους τη δική της ανταρσία με κύριο όπλο τη συμμετοχή. Συμμετοχή όμως που να απορρέει από τη βαθιά συναίσθηση της ατομικής της ευθύνης.
Είναι βέβαιο και εγγυημένο ότι ο δρόμος για την αλλαγή, την ανατροπή και τη ρήξη δεν είναι ανοιχτός, ούτε τα πράγματα εύκολα. Δεν μπορεί όμως αυτό να είναι το άλλοθι μιας εκκωφαντικής σιωπής και απουσίας που τελικά νομιμοποιεί πολλά απ’ όσα σήμερα θα θέλαμε να αλλάξουμε. Είναι εύκολο και ανέξοδο να απαξιώνεις και να απορρίπτεις το τέλμα, την αδράνεια, την υποκρισία.. Η μεγάλη πρόκληση όμως είναι να δίνεις την ψυχή σου για να τα αλλάξεις. Να μετουσιώσεις το αδύνατο σε δυνατό, κατά τον Καζαντζάκη. Ο Γκαίτε έλεγε ότι ο νέος άνθρωπος με την επανάσταση θα αρχίσει να δικαιολογεί την παρουσία του. Η συμμετοχή είναι η ειρηνική επανάσταση της εποχής μας. Είναι αυτή που κλείνει το δρόμο στην αυθαιρεσία, στον αυταρχισμό και στην αδράνεια.
Αν θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα υπάρχει μόνο ο δρόμος της συμμετοχής. Εκεί όπου χτυπά η καρδιά της κοινωνίας, προκειμένου ο παλμός να γίνει σύγχρονος και ελκυστικός, να αντανακλά δράση και δυναμισμό. Μόνο έτσι θα μιλήσουμε με όρους του μέλλοντος και όχι του παρελθόντος. Μόνο με αυτόν τον τρόπο προχωρούν οι κοινωνίες. Μόνο με αυτούς τους πρωταγωνιστές σχεδιάζεται το μέλλον. Με τους νέους ανθρώπους που γνωρίζουν τι μάχονται και γιατί το μάχονται. Δηλαδή με μας!


Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Πρώτη Σελίδα 10/04/2004